افزایش آگاهی زبان آموزان ایرانی نسبت به کاربرد نشانگرهای کلامی در بیان شفاهی

در این پژوهش، میزان آگاهی زبان¬آموزان نسبت به کاربرد نشانگرهای کلامی بررسی شده است، تا بتوان بر پای? آن به میزان تاثیر فنون و شیوه¬های افزایش آگاهی در جهت بهبود بیان شفاهی آنها دست یافت. جامع? آماری شامل 47 نفر دانشجوی زبان و ادبیات انگلیسی است که در دانشگاه یزد در کلاس «بیان شفاهی داستان کوتاه» شرکت نموده¬اند. چهار بیان شفاهیِ هر دانشجو ضبط و سپس فراوانیِ نشانگرهای به کار برده شده در هر ارائ? شفاهی براساس طبقه¬بندی فریزر (1999) بررسی شد. چهار گروه نشانگر کلامی که در این طبقه¬بندی بررسی می¬شوند، عبارتند از: نشانگرهای تضادی، نشانگرهای تفضیلی، نشانگرهای استنتاجی و نشانگرهایی که برای تغییر موضوع سخن به کار گرفته می¬شوند. نتایج آزمون anova نشان داد که تفاوت معناداری میان کاربرد نشانگرهای کلامی بین چهار ارائ? شفاهی دانشجویان وجود دارد. دانشجویان، در ارائه¬های دوم، سوم و چهارم خود، تعداد بیشتری از انواع مختلف نشانگرها را در مقایسه با ارائ? اول به کار برده¬اند. از طرفی نشانگرهای تفضیلی و نشانگرهای تغییر موضوعیبه ترتیب، بیشترین و کمترین فراوانی را داشته¬اند. همچنین نتایج آزمون تی مستقل (t-test) نشان داد که دو گروه جنسیتی از نظر کاربرد نشانگرهای تفضیلی و استنتاجی به طور معناداری باهم متفاوت هستند. یافته های تحقیق نشان از آن دارد که بهتر است مدرسان زبان، توانایی تخصصی خود را در زمینه مهارت¬های زبانی افزایش دهند تا بتوانند راهنمایی¬های لازم را در مواردی مانند کاربرد نشانگرها در اختیار زبان-آموزان قرار دهند. همچنین لازم است که طراحان مواد درسی، فعالیت¬های درسی را طوری طراحی کنند که آگاهی زبان¬آموزان را نسبت به کاربرد نشانگرهای کلامی ارتقا دهند